സ്വപ്നത്തില്‍നിന്ന്
ഞെട്ടിയുണര്‍ന്നപ്പോഴേയ്ക്കും മഴ പകുതിയായിരുന്നു....
മണ്ണിന്‍റെ
മണമെല്ലാം ഒലിച്ചു പോയി ..
പാമ്പിന്റെ നാളായാതുകൊണ്ടാവും സുധയ്ക്ക് പുതുമണ്ണിന്റെ
മണത്തോട് ഇത്രയേറെ ഇഷ്ടം....
മഴ മണ്ണിനെ
ചുംബിക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ് ഇത്ര നല്ല ഗന്ധമുണ്ടാകുന്നതെന്നു കുഞ്ഞായിരുന്നപ്പോ പറഞ്ഞു
കേട്ടിട്ടുണ്ട് .
തണുപ്പല്ലേ .... ചായ
കുടിക്കുന്നില്ലേയെന്നു വിളിച്ചു ചോദിച്ച് ....
സ്കൂള്‍ യൂണിഭോമിട്ട
കുട്ടികളുടെ വൈകുന്നേരത്തെ നിര നിരയായുള്ള യാത്ര പോലെ, ഇടയ്ക്ക് നിര തെറ്റിയും
പിന്നെ വണ്ടിയുടെ
ഹോണടി ശബ്ദം കേട്ടപോലെ പെട്ടന്നുള്ള ഒതുക്കവും ഒക്കെയായിട്ട്‌ ആ ചായം പൂശിയ വെള്ളം
ഒഴുകിയകലുന്നു.... വെറുതെ കണ്ടുനില്‍ക്കാന്‍ നല്ല സുഖമുള്ള കാഴ്ചയാണ് ...
ഒഴുകിയകലുന്ന
അഴുക്കുചാലുകള്‍ക്കും പറയാനുണ്ടാവും ഒരു നീണ്ട കഥ ....
ആര്‍ക്കും പിടി
കൊടുക്കാതെ , അണിചേരുന്ന ഓരോ മഴതുള്ളിയെയും ഒപ്പം നിറുത്തിക്കൊണ്ട് യാത്ര
തുടരുകയാണ് ...
സുധ വെറുതേ പറഞ്ഞു
......ഞാന്‍ ജീവിച്ചതും ഇങ്ങനെതന്നെയായിരുന്നു,
നീ തനിയേ
സംസാരിക്കാനും തുടങ്ങിയോ, മനുഷ്യര്‍ക്ക് ഇത്രേം വട്ടുണ്ടാവുമോ.... ഒട്ടും പുതുമയില്ലാത്ത
ചോദ്യമായതുകൊണ്ട് ശ്രദ്ധിച്ചതേയില്ല,
ഒരു വൈകുന്നേരം
പതിവുപോലെ ജോലി കഴിഞ്ഞ് വന്ന് സുധ പറഞ്ഞ് ....
ഒരു കണക്കിന് പറഞ്ഞ ഈ
കുട്ടികള് തന്നെയാ ഭേദം അവര്‍ക്ക് സൗന്ദര്യസംരക്ഷണം ഒന്നുല്ല..
മഴ പെയ്യാന്‍
തുടങ്ങിയപ്പോഴേ ബസ്സിലുള്ളവരൊക്കെ ഷട്ടര്‍ താഴ്ത്താന്‍ പറഞ്ഞു ബഹളം തുടങ്ങി
...
കുട്ടികള്‍ക്ക് നനയാന്‍ എത്രമാത്രം കൊതിയുണ്ടാവും അതൊന്നും ആര്‍ക്കും കേള്‍ക്കേണ്ട
...
പകല്‍ സമയത്ത്
വെയിലിനെ പറയും, മഴയുണ്ടെങ്കില്‍ മഴയെ പറയും ,
രണ്ടായാലും
പുറത്തെകാഴ്ചകള്‍ക്കു വിലക്കിടും അത്രയേയുള്ളൂ... അതൊക്കെ എന്തിനുവേണ്ടിയാ... മുഖം
കറത്ത് പോവുമെന്നും, തേച്ചുമിനുക്കി വെച്ചിരിക്കുന്ന ചായം ഒലിച്ചു പോവുമെന്നും ഒക്കെ
പേടിചിട്ടല്ലേ?
ഇത്രേം
പറഞ്ഞപ്പോഴേയ്ക്കും അകത്തുനിന്നും ചോദ്യം വന്നു, നീ പോവുന്നിടത്തെല്ലാം എന്നും ഈ
നശിച്ച മഴ കാണും അല്ലേ....?
അയാള്ക്കിപ്പോ മഴ വര്‍ത്തമാനങ്ങളും
അസഖ്യമായി തോന്നി തുടങ്ങി...
സുധയ്ക്കിപ്പോ പേടി
സംസാരിക്കാന്‍ മറന്നു പോവുമോന്നാ....
എത്ര
പരിചയമില്ലാത്തവരായാലും.. കുടയില്ലാതെ നടക്കുന്നവര്‍ പരസ്പരം കണ്ടാല്‍ ചിരിക്കും
പരിചിത ഭാവത്തില്‍ ..
അങ്ങനെ
പരിചയപ്പെട്ടവര്‍ ഒരുപാടുണ്ട്..
‘മഴ
നനയാനുള്ളതല്ലേയെന്ന’ ചോദ്യത്തില്‍നിന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു
തുടങ്ങിയതാ അയാളെ .....
സംസാരിച്ചു തീരില്ലെന്ന്
വിശ്വസിച്ചിരുന്ന ഒരേ ഒരു വിഷയവും മഴയായിരുന്നു,
കുട ബാഗില്‍ ഒളിച്ച് വെച്ച് മഴ നനഞ്ഞ
അന്ന് വൈകുന്നേരമാണ് സുധയുടെ അസുഖം
സ്ഥിതീകരിച്ചത്.
ഏറ്റവും പുതുതായി ലഭിച്ച അസുഖത്തിന്‍റെ
ചികിത്സ മാത്രം തനി നാടന്‍ ശൈലിയിലാരുന്നു...അവളുടെ മുറി പണ്ടേ ശബ്ദവുമായി
സമരത്തിലായിരുന്നല്ലോ?
അതിന്‍റെ കൂടെ കാലില്‍ വെള്ളി കൊലുസിനു
പകരം വെള്ളിച്ചങ്ങലയും, കുറച്ചു കറുത്ത ഇരുട്ടും ചേര്‍ത്തൊരു മുറി സമ്മാനിച്ചു,
ഒരു കൈക്കുംബിള് നിറയെ മഴവെള്ളം
പിറന്നാള്‍ സമ്മാനമായി തന്ന അയാളുടെ ഈ മാറ്റം ചിലപ്പോ മറവികൊണ്ടായിരിക്കും..
കുപ്പിവള പൊട്ടിച്ചിതറുന്നപോലെ
സംസാരിച്ചിരുന്ന സുധയിപ്പോ സംസാരിക്കാന്‍ മറന്നില്ലേ അതുപോലെ.....
ശബ്ദങ്ങളുടെ സമരം കാണുമ്പോ തോന്നും കറുപ്പ്
ശാന്തതയുടെ നിറമാണെന്ന്....
നന്നേ കഷ്ടപ്പെട്ട് ജനല്‍പ്പാളിയൊന്നു തുറന്നപ്പോള്‍
മഴയും കളിയാക്കി, ഒളിഞ്ഞു നോക്കിയെന്നു പറഞ്ഞ്....
പഴയ കുട്ടി കഥകളിലൊക്കെ ആകാശം
കരയുന്നതായിരുന്നു മഴ....
മുറിക്കുള്ളിലിരുന്നു മഴയെ കരഞ്ഞു തോല്‍പ്പിക്കാനുള്ള
ശ്രമമായിരുന്നു പിന്നെ.....
മഴയില്‍ കുതിര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്ന
തുളസിയുടെ കതിരും കരിഞ്ഞുണങ്ങി നില്‍ക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോ. പിന്നെ മഴ കാണാന്‍
തോന്നിയില്ല, ജനലഴികലടച്ചു,
കറുപ്പ് മാത്രം ആ തോറ്റ പെണ്ണിനെ
ഉപേക്ഷിച്ചു പോയില്ല.
“വീണ്ടും കാണുക
എന്നൊന്നുണ്ടാവില്ല.
നീ
മരിച്ചതായി ഞാനും
ഞാന്‍ മരിച്ചതായി നീയും
കണക്കാക്കുക
ചുംബിച്ച
ചുണ്ടുകള്‍ക്ക് വിട തരിക”യെന്നു പത്മരാജന്‍ പറഞ്ഞതുപോലെ മഴ ഒരിക്കലും
മണ്ണിനോട് പറയാതിരിക്കട്ടെ.......
മഴ ചിലപ്പോ എല്ലാ ബന്ധങ്ങളും
ഉപേക്ഷിച്ചു,
യാത്ര പറയാതെ പുറപ്പെട്ട്
മറ്റൊരു ഗോളതിലെത്തിപ്പെട്ട
പെണ്ണായിരിക്കും ......
